Στα μουσικά έργα, η ύφανση (texture) της μουσικής, δημιουργείται από την οριζόντια και κάθετη διαπλοκή των στοιχείων που την αποτελούν: ρυθμός, μελωδία, αρμονία. Βασικά, υπάρχουν τρία είδη μουσικής ύφανσης: η μονοφωνία, η πολυφωνία (αντίστιξη) με έμφαση στις οριζόντιες ανεξάρτητες ρυθμικομελωικές γραμμές κι η ομοφωνία (αρμονία) όπου μια μελωδική γραμμή συνοδεύεται από συγχορδίες (ταυτόχρονη συνήχηση φθόγγων).
Στην αρμονία γίνεται μελέτη των συγχορδιών του τονικού μουσικού συστήματος και της δυνατότητας να συνδέονται μεταξύ τους με γνώμονα: την αρχιτεκτονική, μελωδική, ρυθμική τους αξία και τη σχετική βαρύτητα της μαι προς την άλλη. Διδάσκεται ένα σύνολο νόμων που καθορίζουν τη δομή και τη λειτουργία των συγχορδιών όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από 300 περίπου χρόνια συνεχούς επεξεργασίας και χρήσης, από τον Μπάχ, μέχρι τη ρομαντική εποχή.
Αρχικά, οι μαθητές γνωρίζουν τον κάθετο τρόπο γραφής και στη συνέχεια, διευρύνοντας τις δημιουργικές τους δυνατότητες, συνδυάζουν τον αντιστικτικό τρόπο γραφής με τον ομόφωνο (αρμονικό), πάντοτε βέβαια μέσα στο πλαίσιο και το ύφος της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Με την αρμονία επιδιώκεται ν’ αποκτήσει ο μαθητής την αίσθηση της καλής συγχορδιακής σύνδεσης. Ν’ αναπτύξει μια αίσθηση μουσικής σύνταξης. Έτσι θα μπορεί να μελετά, να εκτιμά και ν’ αξιολογεί πως συνδυάζονται από τους συνθέτες τα στοιχεία της μουσικής για να προκαλέσουν ορισμένες αντιδράσεις από το κοινό τους και τελικά να επιτύχει την κατανόηση και ανάλυση της μουσικής που ο ίδιος εκτελεί.
Η Αρμονία μαζί με την Αντίστιξη και τη Μορφολογία, αποτελεί παράγοντα της μουσικής σύνθεσης, ικανό να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για ν’ αναπτύξει κανείς τη δημιουργικότητα του. Από τα παραπάνω, διαφαίνεται η σπουδαιότητα και η αναγκαιότητα των θεωρητικών μαθημάτων.
Δεν είναι τυχαίο που, μέχρι σήμερα, για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Μουσικών σπουδών, οι υποψήφιοι εξετάζονται στην Αρμονία και το Ντικτέ ή που το τελευταίο πτυχίο των Θεωρητικών είναι η Σύνθεση, η κορυφαία πνευματική σύλληψη της ανθρώπινης μουσικής έκφρασης. Το Βενιζέλειο Ωδείο αναλαμβάνει υπεύθυνα να προετοιμάσει στα μαθήματα αυτά τους υποψήφιους των πανεπιστημιακών μουσικών σπουδών. Μπορεί η τεχνική των δακτύλων ενός εκτελεστή με τη θεωρητική γνώση να μη βελτιωθεί άμεσα, είναι όμως σίγουρο ότι θα τον βοηθήσει να διευρύνει το μουσικό του ορίζοντα, θα επηρεάσει την ικανότητα του να ερμηνεύσει μια σύνθεση και τελικά θ’ αποφύγει το μηχανικό παίξιμο, την “παπαγαλία”, να παίζει δηλαδή χωρίς να καταλαβαίνει καλά τι κάνει. Οι μαθητές οφείλουν να αποκομίσουν από τη φοίτηση τους στο Ωδείο μια πλατιά μουσική εμπειρία (πρακτική - θεωρητική), ώστε να βοηθηθούν και να ξεκαθαρίσουν από μόνοι τους, αν και κατά πόσο τους ταιριάζει το επάγγελμα του μουσικού ή να γίνουν σωστοί και κριτικοί ακροατές, ικανοί, όχι μόνο να νιώσουν συναισθηματική διέγερση σε μια ρομαντική μουσική, αλλά να μπορούν να συλλάβουν το ουσιώδες σε μια περισσότερο πνευματώδη συνδυαστική μουσική.