“Κι ύστερα τα Νεώρια γεμίζουν ήχουν γλυκούς, μελωδίες αγαπημένες και τραγούδια. Η χορωδία και η ορχήστρα των Χανίων, με μαέστρο το Γιάννη Μετζελόπουλο μας ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο της μουσικής. Ο ποιητής Βασίλης Χαρωνίτης προλογίζει τα τραγούδια με το μοναδικό λογοτεχνικό του λόγο. Κλείνω τα μάτια κι αφήνω τα τραγούδια να γεμίζουν την καρδιά μου με μαγεία και τρυφεράδα, με ποίηση και θλίψη. Γλύκα και θέρμη γεμάτες οι φωνές των γυναικών. Θυμίζουν καμπάνες του δειλινού, καθώς αναρωτιούνται: Πες μου και συ του δειλινού καμπάνα Γιατί, γιατί, γιατί να γίνω μάνα Δύναμη και πάθος κουβαλούν οι αντρίκιες φωνές, καθώς τραγουδούν:
Μην είδατε την αγάπη μου κορίτσια του Άουσβιτς
Κοπέλες του Νταχάου..
Παρασύρομαι και σιγοτραγουδώ μαζί τους. Ο κόσμος όλος σιγοτραγουδά…
Οι ανθρώπινες φωνές και οι μελωδικοί ήχοι των οργάνων, κυλούν αντάμα, σμικτοί, αδελφωμένοι, κρυστάλλινοι.
Μάγεμα η ώρα κι όνειρο. Παρακαλώ να μην τελειώνουν ποτέ. Δε γίνεται όμως… Κάποια στιγμή σταματούν. Ο μαέστρος υποκλίνεται και δείχνει τους μουσικούς και τους χορωδούς. Το πλήθος ξεσπά σε θερμό χειροκρότημα. Η Νομάρχης ανεβαίνει στη σκηνή. Συγχαίρει και παρακαλεί να πουν κι άλλα τραγούδια.
Συνεχίζουν λοιπόν! Κι είναι το στερνό τραγούδι μήνυμα ειρηνικό και ανθρώπινο από τη Ρήγισσα της Λευτεριάς προς όλους τους ανθρώπους του κόσμου: “Περιστέρι πληγωμένο ξανάχτισε τη φωλιά Από χώμα ματωμένο και κλαδί από ελιά “
You must be logged in to post a comment.